ਨਿਰੰਕਾਰ ਦਾ ਮਾਤ ਲੋਕ ਵਿੱਚ ਸਰੂਪ ਧਾਰ ਕੇ ਆਉਣ ਦਾ ਕਾਰਨ
ਨਿਰੰਕਾਰ ਦਾ ਮਾਤ ਲੋਕ ਵਿੱਚ ਸਰੂਪ ਧਾਰ ਕੇ ਆਉਣ ਦਾ ਕਾਰਨ
ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਕੀ ਫੁਰਮਾਇਆ-
ਸਾਧ ਸੰਗਤ, ਫਿਰ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਇੱਕ ਪਾਵਨ ਸਾਖੀ ਸੁਣਾਈ। ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ-
ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਭੁੱਚੌਂ ਦੀ ਜੂਹ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਹਨ, ਬਿਰਾਜ਼ਮਾਨ ਹਨ। ਉੱਥੇ ਕੁੱਛ ਫਾਸਲੇ ਤੇ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਪਲੇਗ ਫੈਲ ਗਈ ਹੈ। ਉੱਥੇ ਦੇ ਲੋਕ ਮਰਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ। ਜਿਸ ਵਕਤ ਪਲੇਗ ਫੈਲੀ ਹੈ, ਲੋਕ ਪਿੰਡ ਛੱਡਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਏ। ਕਿਸੇ ਸਿਆਣੇ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਆਏ ਹੋਏ ਹਨ, ਉਹ ਭੁੱਚੌਂ ਦੀ ਜੂਹ ਵਿੱਚ ਠਹਿਰੇ ਹਨ, ਚਲੋ ਆਪਾਂ ਉੱਥੇ ਚੱਲੀਏ।
ਪਿੰਡ ਦੇ ਗੁਰੂਦੁਆਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਕਿਸ ਅੱਗੇ? ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਅੱਗੇ। ਰੋ ਕੇ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ- ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਬੜੀ ਬਿਪਤਾ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਏ ਹਾਂ, ਮੌਤ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਹਾਂ ਇਸ ਵੇਲੇ ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ, ਸਾਨੂੰ ਬਖਸ਼ੋ, ਸਾਨੂੰ ਬਚਾਓ। ਫਿਰ ਕਿਹਾ- ਗਰੀਬ ਨਿਵਾਜ਼ ਅਸੀਂ ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਪਾਸ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਉਹ ਸਾਡੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨਗੇ। ਸਾਡੇ ਬਾਲ-ਬੱਚੇ, ਮਾਈ ਭਾਈ ਸਭ ਬਚ ਜਾਣਗੇ। ਇਹ ਅਰਦਾਸ ਕਰਕੇ ਤੁਰੇ ਹਨ।
ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਬਾਹਰ ਹੀ ਬੈਠੇ ਸੀ, ਜਾ ਕੇ ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਮੱਥਾ ਟੇਕ ਕੇ ਨਮਸਕਾਰ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਉਸ ਸਮੇਂ ਫੁਰਮਾਇਆ-
ਫੁਰਮਾਇਆ-
ਇੰਨੀ ਦੇਰ ਨੂੰ ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਕਿਤੇ ਆਪਣਾ ਸੱਜਾ ਚਰਨ ਖੱਬੇ ਚਰਨ ਉੱਤੇ ਰੱਖਿਆ। ਜਦੋਂ ਰੱਖਿਆ ਤੇ ਚੋਲਾ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਹੋਇਆ ਤੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਸੱਜੀ ਲੱਤ ਪਲੇਗ ਦੇ ਦਾਗਾਂ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਏ ਸਾਰੇ ਦੇਖ ਕੇ ਕਿ ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਹੋਇਆ ਕਿ ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਹੀ ਕਸ਼ਟ ਆਪਣੇ ਉੱਤੇ ਲੈ ਲਿਆ ਹੈ। ਜਿਸ ਵਕਤ ਇਹ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹਨ, ਉਸ ਵੇਲੇ ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਫਿਰ ਕਿਹਾ ਹੈ ਕਿ-
ਫੁਰਮਾਇਆ ਕਿ-
ਫੁਰਮਾਉਂਣ ਲੱਗੇ-
ਫੁਰਮਾਉਂਣ ਲੱਗੇ-
ਇਹ ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਸੋਝੀ ਪਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਜੀ, ਬਾਬਾ ਨੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਫੁਰਮਾਇਆ-
ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਜੀ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨਾਲ ਹਰ ਸਾਲ ਜਾਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ। ਗੁਰੂਦੁਆਰਾ ਬੰਗਲਾ ਸਾਹਿਬ ਦਿੱਲੀ ਜਾਣਾ, ਗੁਰੂ ਹਰਿਕ੍ਰਿਸਨ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਹਰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਉਤਸਵ ਤੇ। ਉੱਥੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨਾਲ ਗੁਰੁਦੁਆਰਾ ਬੰਗਲਾ ਸਾਹਿਬ ਹੀ ਠਹਿਰਣਾ। ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਸ੍ਰੀ ਅਖੰਡ ਪਾਠ ਆਰੰਭ ਕਰਵਾਉਂਣਾ। ਗੁਰੂ ਹਰਿਕ੍ਰਿਸਨ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਉਤਸਵ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ, ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਉੱਥੇ ਪੂਰੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨੀ। ਸਵੇਰੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲੇ ਜਿਹੜਾ ਸੁਖਮਨੀ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਪਾਠ ਗੁਰੂਦੁਆਰਾ ਬੰਗਲਾ ਸਾਹਿਬ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਜਿੰਨੀ ਸੰਗਤ ਉਸ ਪਾਠ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਉਸ ਸੰਗਤ ਦੀ ਸੇਵਾ ਪਿਤਾ ਜੀ ਪਾਠ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਪਣੇ ਉੱਤੇ ਲੈਂਦੇ ਸਨ।
ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਜੀ, ਅੱਠਵੇਂ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦੇ ਬੜੇ ਕੌਤਕ ਹੋਏ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨਾਲ। ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਦੱਸਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਜਿਹੜੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦੱਸੀ, ਉਹ ਮੈਂ' ਆਪ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ-
ਘਰਿ ਬੈਠੇ ਗੁਰੂ ਧਿਆਇਹੁ॥
ਗੁਰਿ ਪੂਰੈ ਸਚੁ ਕਹਿਆ॥
ਸੋ ਸੁਖੁ ਸਾਚਾ ਲਹਿਆ॥
ਆਗੈ ਸੁਖੁ ਗੁਰਿ ਦੀਆ॥
ਪਾਛੈ ਕੁਸਲ ਖੇਮ ਗੁਰਿ ਕੀਆ॥
ਸਰਬ ਨਿਧਾਨ ਸੁਖ ਪਾਇਆ॥
ਗੁਰੁ ਅਪੁਨਾ ਰਿਦੈ ਧਿਆਇਆ॥
ਪਰਭਾਤੇ ਪ੍ਰਭ ਨਾਮਿ ਜਪਿ ਗੁਰ ਕੇ ਚਰਣ ਧਿਆਇ॥
ਜਨਮ ਮਰਣ ਮਲੁ ਉਤਰੈ ਸਚੇ ਕੇ ਗੁਣ ਗਾਇ॥
ਗੁਰ ਕੇ ਚਰਨ ਮਨ ਮਹਿ ਧਿਆਇ॥
ਛੋਡਿ ਸਗਲ ਸਿਆਣਪਾ ਸਾਚਿ ਸਬਦਿ ਲਿਵ ਲਾਇ॥
