Rain Dinas Gur Charan Aradhi (ਰੈਣਿ ਦਿਨਸੁ ਗੁਰ ਚਰਣ ਅਰਾਧੀ)

Bhai Goinda (Kotha Ji), a devoted sikh is sitting in a jungle under a tree in deep meditation. In a state of true devotion he has altogether forgotten count of days, months and years. He has forgotten himself. Love-smitten, he meditates only on his beloved Satguru and nothing else. He is totally lost in Guru consciousness. His Yearning and Vyakulta has reached a point that the All-Loving, All-Merciful, All-Knowing Satguru can hold Himself no longer. He commands His horse to be brought forthwith. Riding the horse accompanied by many sikhs, Guru Hargobind Sahib rushes to the holy spot where His beloved sikh is keenly awaiting just a glimpse of the Divine Nanak since last many years. Guru Hargobind Sahib commands the loving devotee to satisfy his burning aspiration for which he had spent years after years in earnest waiting and meditation. With the command of the Holy Satguru, the blind Goinda was granted eyesight and having got up from his long spell of meditation, he rushed and clasped the Holy Feet of the Satguru. In maddening ecstasy he beheld and beheld the Luminous Form of his only object of Meditation and Love.

All compassionate Guru then asks His true devotee to seek any boon, he desires. Bhai Goinda keeps mum. The All-Graceful Guru again repeats the holy words of any boon, he desired.

Bhai Goinda in utter humility replies,

These blessed eyes and my heart having been struck with the charm of your Lustrous and Divine Beauty can not now be focussed on anything called worldly, My Lord, I Pray, Grant me total blindness again.

Bhai Goinda who was earlier yearning for a blessed glimpse of the Divine Beauty of the Lord, having now feasted his blessed eyes with the blessed vision of the Lord seeks only the boon of total blindness. Having enshrined his Beloved Lord in the sanctuary of his heart, he does not want to see anyone else.

Blindness restored, grateful Bhai Goinda was perpetually lost in Vision-Perpetual

This is what a mere glimpse, darshan, vision of the Luminous Form of Lord Guru Nanak Sahib means for His True Lovers.

ਇਕ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਇਕ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਸਿੱਖ ਭਾਈ ਗੋਇੰਦਾ ਜੀ ਇਕ ਦਰਖ਼ਤ ਹੇਠਾਂ ਡੂੰਘੀ ਸਮਾਧੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਹੈ। ਸੱਚੀ ਭਗਤੀ ਦੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿੱਚ ਉਹ ਦਿਨਾਂ, ਮਹੀਨਿਆਂ ਅਤੇ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭੁੱਲ ਗਿਆ। ਉਹ ਆਪਣਾ ਆਪ ਵੀ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਹੈ। ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਮਸਤ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਇਲਾਵਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਗੋਚਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਉਹ ਗੁਰੂ-ਚੇਤਨਾ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲੀਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਪ੍ਰਬਲ ਇੱਛਾ ਅਤੇ ਵਿਆਕੁਲਤਾ ਇਸ ਸੀਮਾਂ ਤਕ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕੀ ਹੈ ਕਿ ਸਰਬ ਪਿਆਰੇ, ਸਰਬ ਦਿਆਲੂ, ਸਰਬ ਗਿਆਤਾ ਸਤਿਗੁਰੂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਹੋਰ ਰੋਕ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ। ਉਹ ਆਪਣਾ ਘੋੜਾ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਹੁਕਮ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਹਰਿ ਗੋਬਿੰਦ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਘੋੜ ਸਵਾਰੀ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣੇ ਕਈ ਸਿੱਖਾਂ ਨਾਲ ਉਸ ਪਵਿੱਤਰ ਅਸਥਾਨ ਵੱਲ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਜਿੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰਾ ਸਿੱਖ ਤੀਬਰਤਾ ਨਾਲ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਜੀ ਦੀ ਇਕ ਝਲਕ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਲਈ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਹਰਿਗੋਬਿੰਦ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰੇ ਭਗਤ ਨੂੰ ਆਦੇਸ਼ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜਿਸ ਪ੍ਰਬਲ ਇੱਛਾ ਲਈ ਉਸਨੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਅਤੇ ਭਗਤੀ ਵਿੱਚ ਕਈ ਸਾਲ ਬਿਤਾ ਦਿੱਤੇ ਹਨ, ਉਸਨੁੰ ਉਹ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਕਰਨ। ਪਵਿੱਤਰ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਆਦੇਸ਼ ਅਨੁਸਾਰ ਅੰਨ੍ਹੇ ਗੋਇੰਦੇ ਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਜੋਤੀ (ਦ੍ਰਿਸ਼ਨਪ) ਪ੍ਰਦਾਨ ਹੋਈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਭਗਤੀ ਦੇ ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਜਾਗਰਿਤ ਹੋ ਕੇ ਉਹ ਦੌੜਿਆ ਅਤੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਪਵਿੱਤਰ ਚਰਨਾਂ ਚ” ਢਹਿ ਪਿਆ। ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਮਸਤ ਹੋਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਭਗਤੀ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਕੇਵਲ ਇਕ ਹੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਮਈ ਰੂਪ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਹੋਏ।

ਤਦ ਦਿਆਲੂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸੱਚੇ ਭਗਤ ਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਜਿਸਦੀ ਉਸਨੂੰ ਇੱਛਾ ਹੋਵੇ ਲੈਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਭਾਈ ਗੋਇੰਦਾ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਕਿਰਪਾਲੂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਫਿਰ ਉਹੀ ਪਵਿੱਤਰ ਬਚਨ, ਮਨ-ਇੱਛਤ ਮੁਰਾਦ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਬਾਰੇ ਦੁਹਰਾਉਂਦੇ ਹਨ।

ਭਾਈ ਗੋਇੰਦਾ ਅਤਿ ਨਿਮਰਤਾ ਨਾਲ ਉੱਤਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ :

ਭਾਈ ਗੋਇੰਦਾ ਜੋ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਇਲਾਹੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਦੇ ਸੁਭਾਗਸ਼ਾਲੀ ਨਜ਼ਾਰੇ ਦੀ ਕਾਮਨਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ, ਹੁਣ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਆਨੰਦਮਈ ਨਜ਼ਾਰੇ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪੂਰੇ ਅੰਨ੍ਹੇਪਣ ਦੀ ਯਾਚਨਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਆਪਣੇ ਮਨ-ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੀਤਮ ਭਗਵਾਨ ਨੂੰ ਬਿਠਾ ਕੇ ਉਹ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਦੇਖਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ।

ਅੰਨ੍ਹਾਪਣ ਆਉਣ ਤੇ, ਸ਼ੁਕਰਗੁਜ਼ਾਰ ਭਾਈ ਗੋਇੰਦਾ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਅਲੌਕਿਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਵਿੱਚ ਲੀਨ ਹੋ ਗਏ।

ਪਰਮਾਤਮਾ, ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਮਈ ਸਰੂਪ ਦੀ ਝਲਕ, ਦਰਸ਼ਨ ਅਤੇ ਇਕ ਨਜ਼ਾਰੇ ਮਾਤਰ ਦਾ ਸਹੀ ਅਰਥ ਉਸਦੇ ਸੱਚੇ ਪ੍ਰੇਮੀਆਂ ਲਈ ਹੈ।

ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਜੋਤੀ ਮਿਲਣ ਤੇ ਭਾਈ ਗੋਇੰਦਾ ਪਵਿੱਤਰ ਚਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਢਹਿ ਪਏ ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਿਰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਪਵਿੱਤਰ ਨਜ਼ਾਰੇ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਵਿਲੱਖਣ ਅੰਮ੍ਰਿਤਪਾਨ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ।

ਨੂਰੀ ਗੁਰੂ ਉਸਦੇ ਸਮੁੱਚੇ ਸ਼ਰੀਰ ਵਿੱਚ ਵਸ ਗਏ ਸਨ। ਗੁਰੂ ਦੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਅਤੇ ਕਿਰਪਾ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਭਰਪੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਦਇਆ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨਾਲ ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ ਭਾਈ ਗੋਇੰਦਾ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਮਨ-ਇੱਛਤ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਬਾਰੇ ਵੀ ਪੁੱਛਿਆ।

ਸਰਬ-ਸ੍ਰੇਸ਼ਟ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਦੇ ਬਾਅਦ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਵੱਲ ਦੇਖਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਪਵਿੱਤਰ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਦੀ ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਵਿੱਚ ਘਾਟ ਲਿਆਉਣੀ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪੂਰਾ ਪਿਆਰ ਸਿਰੋ ਪਰਮਾਤਮਾ ਲਈ ਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬਾਰ ਬਾਰ ਪੂਰੇ ਅੰਨ੍ਹੇਪਣ ਦਾ ਉਪਹਾਰ ਮੰਗਿਆ ਜਦ ਤਕ ਕਿ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਗਿਆ।

ਅਜਿਹੇ ਪ੍ਰੇਮੀਆਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਿਰੋ ਰੱਬੀ-ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਲਈ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਿਆਰੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਪਵਿੱਤਰ ਦਰਸ਼ਨ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਦੀ ਸੱਚੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਹੈ।

ਆਪਾਂ, ਇਹ ਗੱਲ ਯਾਦ ਰੱਖੀਏ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਸਰਬ-ਕਿਰਪਾਲੂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਆਪਣੀ ਦਇਆ-ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਤੁਹਾਡੇ ਉੱਤੇ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਧਰਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਬੰਦਗੀ ਕਰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਸਰਬ-ਪਿਆਰਾ ਗੁਰੂ ਦਇਆ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪਵਿੱਤਰ ਸ਼ਰਣ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਸਾਰੀ ਪਵਿੱਤਰ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਵਿੱਚ ਮਹਾਨ ਜਗਤ ਗੁਰੂ ਹਨੇਰੇ ਤੋਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਵੱਲ, ਮੌਤ ਤੋਂ ਅਮਰ-ਜੀਵਨ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਹੇ ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਕੁਝ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨਾ ਹੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਤੁਸੀਂ ਤੁੱਠੇ ਹੋ ਤਾਂ ਇਸ ਗਰੀਬ ਦੀ ਇੱਕੋ ਹੀ ਜਾਚਨਾ ਹੈ, ਇੱਕੋ ਹੀ ਇੱਛਾ ਹੈ, ਇੱਕੋ ਹੀ ਮੰਗ ਹੈ।

ਇਹ ਨੇਤਰ ਤੇਰੀ ਮਿਹਰ ਨਾਲ ਤੇਰੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਵਾਸਤੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਸਨ ਇਹ ਫਿਰ ਮੁੰਦੇ ਜਾਣ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇਤਰਾਂ ਨੇ ਤੇਰੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰ ਲਏ, ਹੁਣ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਨਾ ਦੇਖਣ। ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਇਹ ਨੇਤਰ ਗੁਰੂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਦਾ ਘਰ ਬਣ ਚੁੱਕੇ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਦਾ ਹੀ ਵਾਸ ਰਹੇ ਗਰੀਬ ਨਿਵਾਜ।

एक जंगल में वृक्ष के नीचे एक श्रद्धालु सिख भाई गोइन्दा (कोठाजी) समाधि में लीन था। भक्ति में लीन वह दिन, महीनों और वर्षों की गिनती तक भूल चुका था। यहाँ तक कि उसे अपने-आप की भी सुध नहीं थी। अपने प्रिय सतगुरु के प्रेम में मस्त वह गुरु-चेतना में पूरी तरह लीन था। सतगुरु के दर्शन पाने की उसकी प्रबल इच्छा और व्याकुलता इस सीमा तक पहुँच गई कि परमप्रिय, परमदयालु व अन्तर्यामी सतगुरु अपने-आप को अब और रोक नहीं सके। घोड़े पर सवार होकर श्री गुरु हरगोबिन्द साहिब अपने कई सिखों के साथ उस पवित्र स्थान की ओर तेज़ी से चल पड़ते हैं, जहाँ उनका प्यारा सिख कई वर्षों से ईश्वर-स्वरूप छठे गुरु नानक जी के दर्शनों की एक झलक पाने के लिए आतुर था। श्री गुरु हरगोबिन्द साहिब अपने प्रिय भक्त को आदेश देते हैं कि प्रिय दर्शनों की जिस प्रबल इच्छा के पूरा होने की प्रतीक्षा करते हुए उन्होंने भक्ति में लीन रह कर अनेक वर्ष साधना की है, अब वह इस को संतुष्ट करें, अपनी इच्छा को पूरा होते हुए देखें। श्री सतगुरु के आशीर्वाद से अंधे गोइन्दा को नेत्रा-ज्योति मिल गयी। दीर्घकाल की भक्ति-समाधि से जाग कर गोइन्दा दौड़ पड़े और सीधे सतगुरु के पवित्र चरणों में आ गिरे। तब उन्हें अपनी निर्मल भक्ति, तपस्या और प्रेम के उपहारस्वरूप एक दिव्य स्वरूप के दर्शन हुए।

हे दयानिधान! आपने कृपापूर्वक जिन दिव्य दर्शनों की एक झलक दिखाई है। उन दिव्य दर्शनो को सदा के लिए वैसे ही बना रहने दे। आपके अलौकिक स्वरूप को मैंने अपने मन मंदिर में उतार लिया है। आपके दिव्य चरण-कमलों की छवि को मैंने अपने नेत्रों में बसा लिया है। यह दिव्य स्वरूप किसी अन्य दर्शनों से मलिन न हो जाए इसलिए मुझे फिर से दृष्टिहीन कर दीजिऐ। यही नेत्रा आपके दिव्य दर्शनों के लिए खुले थे। इन्हें संसार के लिए बंद ही रहने दीजिए। मेरी ये सौभाग्यशाली आँखें और हृदय आप की अलौकिक सुन्दरता के प्रति आकृष्ट होने के बाद अब किसी भी सांसारिक वस्तु पर केन्द्रित नहीं हो सकते। मेरे साहिब, मैं विनती करता हूँ कि मुझे फिर से पूर्ण रूप से दृष्टिहीन कर दीजिऐ।

सिक्खी की यह कितनी बड़ी लीला है, कितना बड़ा कमाल है कि जिन नेत्रों ने सतगुरु के दर्शन किए हैं, अब वे नेत्रा किसी और को देखना ही नहीं चाहते। वह नेत्रा अब इस दुनिया के वास्ते बंद हो जाना चाहते हैं।